Visual created with Midjourney by Osmancanbagir
“İçinde dans eden bir kaos taşımalı insan, dans eden bir yıldız doğurabilmek için.”
— Friedrich Nietzsche
Arayışım, asla tatmin olmayan bir arzu olarak büyümeye devam ediyor. Mutlu, mutsuz, üzgün ya da sinirli bir gün fark etmeksizin bilgi toplamayı sürdürüyorum.
Uzun süredir birikenlerin hayatımda eyleme dönüşmesinin verdiği gizli haz ve gururu da saklayamıyorum.
Hayallerimi ve ait olduğum yeri bulabilmek için emek veriyor, çalışıyor, keşfediyorum. Ama bazen — bazı yerlere, bazı insanlara— bir türlü sığamadığımı hissediyorum. Her şey yolunda ve düzgün görünse bile, oraya tam oturmuyorum. Yeni bir çerçeve, yeni bir biçim yaratmak gerekiyor.
Fark ediyorum ki, yola çıktığımda, orada bulduğum her şey bana ait.
Tabi ayrımlar da var. Birini seçiyorum. Bazen olmak istediğim yerdeyim gibi hissediyorum — bazen değil. Bazen istediğimi sandıklarım oluyor. Bazen de yoldan uzak bir şey arzuladığımı fark ediyorum. Seçimler hep bana aitmiş gibi görünüyor. Bunların sonuçlarını yaşıyormuşum gibi. Aslında kontrolüm dışında kalan çok şey var.
İçgüdülerime güveniyorum. Sorumluluklarımı unutmuyorum ve ilerliyorum. Belki de yol bulmanın tanımı budur.
Biliyorum ki, kendim olamanın farkında olmadan yaşamak, yaşamak değil. Bu yüzden inanç da, güven de yalnızca kendimden çıkıyor. Her mücadelede, her yeni adımda aslında ne istediğimi biraz daha görüyorum.
Kendimi koyduğum kalıpları kırmanın zamanı. Dış etkenleri geçtim; zihnim bile, içine yerleşmiş — yerleştirilmiş — fikirler yüzünden bazen istediğim şeylerin büyüklüğü karşısında tedirginleşiyor. O zaman anlıyorum ki yol doğru.
Ne yaparsam yapayım, ne kadar dibe gidersem gideyim, her şeyden vazgeçsem bile içimde hep duran, beni ayağa kaldıran bir yan var: Kendime inancım. Benden bağımsız çalışıyor. Beni bir şekilde yeniden yola sokmayı başarıyor.
Artık onu görmezden gelmiyorum, inanmamazlık etmiyorum. Pes etmiyor. Her zaman görünür olması gerekmediğini fark ettim, sadece varlığının kabulünü istiyor.
Yolculuk oldukça zevkli. Bazen hayallerim büyük olabiliyor. Tabi korkuda beraberinde eşlik ediyor.
Zaman geçiyor.
Neyden korktuğumu anlamaya başlıyorum.
Ben ve bildiğim her şey değişebilir. İyi de, kötü de. Bugüne kadar öğrendiğim her şeyi unutabilirim. Kendi hayatımın, kendi gerçekliğimin izini sürmek, beni bildiğim her şeyin dışına çıkartabilir. Bu, yeni bir ben, yeni bir hayat demek.
Korku azalıyor.
Tablom biraz daha renkleniyor.
Yolun Ortasında was originally published in Türkiye Yayını on Medium, where people are continuing the conversation by highlighting and responding to this story.
