Artık bir şeyi yaşamak yetmiyor, önce adını koymamız gerekiyor mutlaka. Yetmiyor; daha sofistike, daha akademik, daha edebi, daha “iyi satılır” bir ad bulmamız bekleniyor. Sanki ismi olmayan duygu meşru değilmiş gibi, sanki kavramı yoksa yaşanmamış sayılıyormuş gibi…Yalnızlık mesela… Artık yalnızlık değil. Seçimli yalnızlık, içsel inziva, post-sosyal kopuş…Türet türetebilirsen! Vallahi burama kadar geldi. Yorgunluk da yorgunluk değil; tükenmişlik sendromu, duygusal emek yorgunluğu, zihinsel overload. Profesyonel alanında çalışma yapanları kastetmiyorum elbet. Kim olduklarını hepimiz anladık. Kavramları da duyguları da karmakarışık hale getiren bir kısım insan diyeyim.
