Hayat, büyük dönüm noktalarıyla, önemli başarılarla olduğu kadar, küçücük, sıradan anlarla da örülüdür. Ancak bazı anlar vardır ki, zihnimizde bir fotoğraf karesi gibi kalır ve ne zaman hatırlasak içimizi ısıtır, bazen de hafifçe sızlatır. Bunlar, yalnızca görmediğimiz, hissettiğimiz anlardır.
Kalbimize dokunanlar, genellikle gösterişsiz, basit ve samimidir. Bir ihtişam aramazlar, sadece gerçeklik ararlar.
Bizi en derinden etkileyen şey, bir başkasının çıplak samimiyetidir. Karşılıksız bir iyilik, zor bir zamanda uzatılan bir el, yargılamadan dinleyen bir kulak… Bunlar, maddiyatla ölçülemeyen, ruhumuzun en temel ihtiyacı olan güven ve bağlantı hissini doyurur.
Hiç tanımadığınız birinin size gülümsemesi, fırtınada size şemsiye uzatması.
Bir ebeveynin çocuğuna duyduğu sınırsız şefkat, ya da bir dostun en büyük hatanızda bile yanınızda durması.
Acınızı gerçekten anlayan, sizinle birlikte sessizce hüzünlenen bir çift göz. Bu, yalnız olmadığınızı fısıldar.
Bu anlar, duvarlarımızı indirir, bizi savunmasız bırakır ve tam da bu açıklık içinde, kendimizi güvende ve ait hissederiz.
Sadece insanlar değil, doğanın ve sanatın kendisi de kalbimizin tellerini titretir.
Bir dağ zirvesinde nefesinizi kesen manzara, denizin ritmik sesi, toprağın kokusu… Bu anlarda, evrenin sonsuzluğu karşısında kendi küçüklüğümüzü fark ederiz ve bu farkındalık, bizi alçakgönüllü bir huzurla doldurur.
Bir şarkının sözlerinde kendi hikayemizi bulmak, bir resme bakarken ruhumuzdaki bir boşluğun dolduğunu hissetmek, bir filmin sonunda gözyaşlarımızı tutamamak… Sanat, evrensel duyguları somutlaştırır ve bize, ne kadar farklı olursak olalım, hepimizin aynı özde acı çekip aynı şeylere sevindiğini gösterir.
Kalbimize dokunan şeylerin çoğu, büyük olaylar değil, hayatın akışındaki o minicik güzelliklerdir. Sabah uyandığınızda odanızı aydınlatan ilk güneş ışığı, uzun zamandır aradığınız bir kitabı sahafta bulmanın heyecanı, sıcak bir kahvenin ilk yudumu…
Bu anlar, bize hayatın mucizelerle dolu olduğunu hatırlatır. Bizi anda kalmaya, elimizdekilerin kıymetini bilmeye ve şükretmeye davet eder.
Kalbimize dokunan şeyler, hayatın fısıltılarıdır. Gürültüde kaybolabilirler, bu yüzden durup dinlemeyi bilmeliyiz. Çünkü bizi iyileştiren, bize ilham veren ve bize insan olduğumuzu hatırlatan gerçek zenginliğimiz, işte o sessiz, derinden gelen, kalbe dokunan anlarda saklıdır.
Peki sizin kalbinize en çok dokunan şey ne oldu?
Benimki (Güneş☀️)
𝓩.𝓢̧
KALBİMİZE DONUNAN ŞEYLER was originally published in Türkiye Yayını on Medium, where people are continuing the conversation by highlighting and responding to this story.
