Yazının tamamını bu linkten okuyabilirsiniz.
Bakışın uzun sürdüğünde, karşında bir suret belirecek. Tanımadığın, ama yüzünün bir parçasını taşıyan. Onunla konuşmaya kalkma. Yapman gereken tek şey, onun ağırlığını kendi içinde taşımaktır. Bu, yük değil, seni savrulmaktan koruyan bir bağdır. Bir gün bu ağırlıkla yürümeyi öğrendiğinde, hangi kapının sana ait olduğunu bileceksin.
Ne kutsal kıl, ne lanetle. Görmek, bilincin en eski büyüsüdür. Bir şeyi gerçekten gördüğünde, ondan artık ayrı değilsin.
Gölge tek başına korkutucu, bazen kaçırıcıdır. Ama ruh eşinin bakışıyla, o karanlık yan “tanıklık”la, kabul ve eşlik ile karşılanır.
Bu yüzden ruh eşi, gölgeyi güvenli bir şekilde ortaya çıkaran bir kapıdır; onun arayışı, aslında kendi karanlığımızı keşfetme ve bütünleme arzusudur. Bir nevi ‘karanlığı aşka davet etmek’.
İçimizde gizlenen bu yan, geçmişin, bastırılmış anıların ve unutulmuş potansiyellerin toplamıdır. Ruh eşi, onları şimdi ve burada görünür kılar. Bu yüzden gerçek ruh eşi deneyimi, bilinç için paradoksaldır: hem tanıdık hem yabancı, hem güvenli hem tehlikeli.
Ruh eşi arayışı gölgeyi entegre etmenin arzusu mu ?
Onun varlığı, gölgeyi açığa çıkarırken onu tehdit olmaktan da uzaklaştırır. Çünkü o bakış, yargısızdır. Gördüğünü lanetlemez, kutsallaştırmaz da. Sadece şahit olur. Bu şahitlik, bastırılmış parçaları katlanılmaz bir yük değil, insanın bütünlüğüne açılan bir kapı haline getirir. Gölgeyle karşılaşmak için bir tanık gerekir, varlığımızı hem kırılganlığıyla hem kudretiyle görmeye cesaret eden biri. Bu tanıklık, basit bir aynalama değildir.
İçindeki gizli yön ile karşılaşmak, kendine karşı şefkatin ilk sınavını getirir. Ruh eşinin yanında bu şefkat, yalnızca bireysel bir çaba olmaktan çıkar; ortak bir bilinç alanında, karşılıklı bir kabul olarak deneyimlenir. Bu yüzden bazı mistik geleneklerde aşk, bir tür “ortak ibadet” gibi görülür. İki insanın birbirinin karanlığını da ışığını da görmesi ve buna rağmen kalabilmesi.
Böylece bastırılan taraf, bir tehdit olmaktan çok bir potansiyel haline gelir. Onu inkâr etmek düşman kılar; kabul etmekse güce dönüştürür. Ruh eşinin varlığı, bu dönüşümün katalizörüdür.
Ruh eşi mi bizi içsel derinliğe götürür, yoksa o derin çağrı mı bizi ruh eşine yönlendirir?
Belki ikisi de aynı devinimin iki yüzüdür. Çünkü gölge, aşkı çağırır; aşk da gölgeyi.
O noktada insan, hem kendini bulmaya hem de kendini aşarak daha geniş bir bütüne karışmaya davet edilir.
Gölgenin Güvenli Kapısı was originally published in Türkiye Yayını on Medium, where people are continuing the conversation by highlighting and responding to this story.
