Bazı sabahlar uyanmak, bir mucizeden çok bir direniş gibidir. Alarm sesi kulağına değil, ruhuna dokunur; “bir gün daha” der gibi. Perdeden içeri süzülen ışık bile bazen fazla gelir insana ne kadar yaşadığını değil, ne kadar yorulduğunu hatırlatır. O an kalkmak, bir eylem değil bir seçimdir: yeniden inanmak mı, yoksa biraz daha susmak mı? Ama işte, bütün hikâye orada başlar.
Yatağın kenarında oturup yüzünü ellerine gömdüğün o birkaç saniye… İşte o an, bir insanın sabrının, cesaretinin ve hayata karşı inadının şekillendiği andır. Dışarıda dünya dönmeye devam ederken, sen kendi içindeki ağırlığı kaldırmaya çalışırsın. Kalkmak, sadece bir hareket değildir; içsel bir karardır: “Ben hala varım.”
Kahveni yaparsın, suyu yüzüne çarparsın, pencereyi aralarsın. Minik ritüeller gibi görünür bunlar ama her biri bir yeniden doğuştur. Çünkü motivasyon denilen şey bazen büyük ideallerin değil, küçük anlamların içindedir. Kimi gün bir müzikle başlar yeniden; kimi gün bir cümleyle, kimi gün sadece sessizlikle. O sessizlik bile, kendi içinde bir “devam et” mesajı taşır.
Güne uyanmak, hayatın sana sunduğu bir şans değil; senin hayata verdiğin bir cevaptır. “Evet, yine deneyeceğim.” demektir. O “denemek” fiilinde, yaşamanın özü gizlidir. Çünkü hiçbir sabah mükemmel değildir, hiçbir gün planlandığı gibi geçmez, ama her sabah hâlâ bir şeyleri değiştirebilecek kadar sen varsındır.
Motivasyon bazen bir kitabın satırında saklıdır, bazen bir dostun sesinde, bazen de sadece kendi nefesinde. Kendi kendine “bugün güzel olacak” demen bile, içindeki karanlığa karşı yakılmış bir kibrittir. Belki aydınlatmaya yetmez ama ısıtır, ve insanı yaşatan şey zaten çoğu zaman ışıktan çok sıcaklıktır.
Bu yüzden, eğer sabahları yorgun, isteksiz, umutsuz uyanıyorsan bil ki bu da yaşamanın bir parçası. Çünkü yaşamak, sadece coşkulu anlardan ibaret değildir; bazen tükenmişliğin içinden geçip, küçük bir gülümsemeyle yeniden başlamak demektir.
Ve belki de en doğru motivasyon cümlesi budur:
“Bugün de elimden gelen kadar yaşayacağım.”
Ne az, ne fazla. Sadece elimden gelen kadar. Çünkü bazen insanın kendine verebileceği en büyük armağan, mükemmel olmaya çalışmadan, sadece var olmayı kabul etmektir.
Bir Gün Daha Dayanmak -Ve Gözlerini Gökyüzüne Kaldırmak was originally published in Türkiye Yayını on Medium, where people are continuing the conversation by highlighting and responding to this story.
