Bugün spordan çıktım kaldırımda yürüyordum biraz kafam dolu bir şekilde o an çıktım.. Tam o sırada bir kız çocuğu, bir servis aracının camından bana el salladı. Bende ona gülümseyerek el salladım.
Küçücük elleriyle kalp yaptı.
Sadece birkaç saniyeydi ama bende öyle hisler uyandırdı ki evrenin mesajı diyorum ben böyle anlara tam o anda evrenin desteklemesi kalbimi ve ruhumu. Bir çocuk kadar saf kalbimi yeni yeni 31 yaşında büyüttüm aslında yıllar içinde öğrenerek. Belki hala saklı yanım var çocuksu olan güleç, doğru sandığım yanlışlara heba ettim derken..o el sallama.. ama o kısacık anda içimde bir şey değişti yürürken spordan çıktım şimdi kahvemi içerken yazmak istedim size☺️
Gözlerinin içi ışıl ışıldı. Ne geçmişin yükünü taşıyordu, ne geleceğin kaygısını.
Sadece o anın içindeydi; saf, tertemiz bir gülümsemeyle, sanki “dünya hala güzel” dedi bana bir servis camından nasıl güldü arkadaşlarıyla ☺️ bende yapardım çocukken yabancılara el sallardım tanımasam da ah o çocukluk…
O kadar masumdu ki…
Bir süredir unuttuğum bir duyguyu hatırlattı.
Bir yabancının, özellikle de bir çocuğun sevgisi… karşılıksız, beklentisiz, sadece var olduğu için güzel.
Kendimi, bir süredir duygularını bastıran biri olarak yakaladım.
Kalbimi sanki kimse görmesin diye saklıyorum hala da öyleyim biraz.
Kırılmaktan korktuğum için hissetmemeyi seçtim biraz gülümsememi saklıyorum sadece sevdiklerime ama dışarıdan beni gören soğuk zannedebilir aslında bunun sebebi güven kırılması soğuk görünen insanlar en komik çocuksu inanın.
Ama o küçücük ellerle yapılan kalp şekli, o minicik an, kalbimin kapısını araladı sanki.
Bir çocuğun bana umut verebileceğini hiç düşünmezdim.
Ama verdi.
Kelimelerle anlatamayacağım kadar sade bir şekilde.
Bugün biraz yorgundum, kafam doluydu içimde yaşıyorum belki de vaktiyle çokça içimi doğru sandığım yanlışlara açmanın bedeli derken neler neler geçirirken…
O an, bir çocuğun içtenliğinde, dünyanın hala iyi bir yer olabileceğini hissetmeme sebep oldu.
Ve belki de uzun zamandır ilk defa gerçekten gülümsedim .
Bir çocuğun sevgisi sahtelik bilmez.
Onlar, biz büyüdükçe unuttuğumuz şeyleri hatırlatır:
Birini sevmek için onu tanımana gerek yoktur.
İyilik göstermek için büyük nedenler aramana da.
Sadece kalbini açman yeter.
O an kendi kendime dedim ki:
Belki umut, sandığım gibi büyük şeylerde değil.
Belki umut, bir yabancının gülümsemesinde,
bir çocuğun gözlerindeki ışıkta,
ya da şükretmekte.. sağlıgina.
Hayat bazen ağırlaşıyor gibi, insan bazen her şeyin anlamsızlaştığını hissediyor.
Ama sonra bir yerlerden küçük bir işaret geliyor;
kainat sanki sessizce fısıldıyor: “Hala buradayım sana el sallıyorum bak bir cocukla kalp yaptim sana elleriyle.”
Ve o an, içindeki kırık taraflar bile bir anlığına nefes alıyor.
Bir çocuk bana umut verdi bugün.
Belki farkında bile değil.
Ama ben o an yeniden hatırladım:
Kalbim hala hissedebiliyor, hala ısınıyor, hala sevginin varlığına inanabiliyor.
Ve belki de bu, yeniden başlamak için yeterli bir sebepti.
Bir Çocuğun Kalbi, Bir Anın Sıcaklığı was originally published in Türkiye Yayını on Medium, where people are continuing the conversation by highlighting and responding to this story.
