Malta, Ağustos 2024
Bazı insanlar çocukluklarını özler. Ben hiç özlemedim. Çünkü ilk defa şimdi, gerçekten kendi hayatımı yaşıyorum.
Bazı insanlar çocukluklarını anlatırken gözleri parlar.
Oyunları, kahkahaları, o saf mutluluğu hatırlarlar.
Ama ben hiç öyle hissetmedim.
Çocukluğum, özgürlük değil, kontrol doluydu.
Ne zaman gülsem “fazla”, ne zaman ağlasam “abartı” olurdu.
Kısacası, çocuk değildim – sadece büyümeye zorlanan küçük bir insandım.
Belki de bu yüzden hiç özlemedim o yılları.
Çünkü o dönem bana ait değildi.
Hep başkalarının doğrularıyla, beklentileriyle şekillendirildim.
Ne giydiğim, ne söylediğim, neye inanacağım hep başkalarının kararına bağlıydı.
Benim sesim, hep başkalarının sesiyle karışıp kayboldu.
⸻
Büyümek benim kurtuluşumdu
Birçok insan büyümekten korkar.
Benim içinse büyümek, nefes almaya başlamak gibiydi.
Artık kimseye “neden” demek zorunda değilim.
Ne zaman konuşacağımı, neyi seveceğimi, kiminle yürüyeceğimi ben seçiyorum.
Ve evet, bazen yanılıyorum.
Ama o yanılgılar bile bana ait – başkalarının değil.
Bu, çocukluğumda hiç sahip olamadığım bir şey: özgürlük.
Eskiden hayatımın kenarında oturup kendi hikâyemi izliyordum.
Artık sahnedeyim.
Kendi filmimin başrolü benim.
Kendi kararlarımı veriyor, kendi yolumu çiziyorum.
Ve bu his, çocukluğun tüm eksiklerini unutturuyor.
⸻
Kendime gelmek geç de olsa güzel
Kendimi yeni tanıyorum aslında.
Ne seviyorum, ne istemiyorum, kimlerle huzurlu hissediyorum…
Bunları ilk defa fark ediyorum.
Belki biraz geç ama sorun değil.
Çünkü geç de olsa kendime gelmek, her şeye değer.
Eskiden çocukken aradığım sevgiyi, ilgiyi, anlayışı şimdi kendime ben veriyorum.
Küçük halime sarılır gibi davranıyorum bazen.
“Artık güvendesin.” diyorum içimden.
Ve bu cümle, bütün geçmiş acılardan daha güçlü.
Artık kimse beni bastıramıyor, yönlendiremiyor, şekillendiremiyor.
Artık ben, benim.
⸻
Bir farkındalık döngüsü
Belki de en anlamlı tarafı şu:
Şimdi kendi çocuğumu büyütürken, onu bir birey olarak görüyorum.
Kendi fikirleri, duyguları ve sınırları olan küçük bir insan olarak.
Onun dünyasına saygı duyuyorum; çünkü bir zamanlar benim dünyama duyulmamıştı.
Kendi sesini kaybetmesin diye, ona alan açıyorum.
Ben baskıyla büyüdüm ama o, özgürlükle büyüsün istiyorum.
Ve bunu yapabildiğimi görmek, içimde bir şeyleri onarıyor.
Sanki geçmişte eksik kalan sevgi, şimdi tamamlanıyor.
⸻
Ben çocukluğuma dönmek istemiyorum.
Çünkü o çocuk hiç özgür değildi.
Ama bugünkü halim…
Kendine güvenen, kendi kararlarını alan, kendi mutluluğunu inşa eden biri.
Artık geçmişe değil, bugüne minnet duyuyorum.
Çünkü ilk defa, gerçekten kendi hayatımdayım.
⸻
Bir zamanlar başkalarının sesine karışıp kaybolmuştum.
Şimdi sessizliğimde kendi sesimi duyuyorum.
Ve biliyorum… sonunda gerçekten ben oldum. 🌿
Artık Kendi Hayatımdayım was originally published in Türkiye Yayını on Medium, where people are continuing the conversation by highlighting and responding to this story.
