Bazen bir gülümseme, bir kahveden daha fazlasıdır.
“Bir kahvenin kırk yıl hatırı var” derler ya… Ne kadar doğru bir söz aslında. Çünkü bazen bir kahve, bir tebessüm, bir enerji hiç beklemediğin anda kalbine dokunur. O kahvede başka şeyler paylaşılır bir tebessüm.
Bugün spora gitmeden önce her zaman uğradığım küçük bir kahve dükkanında tam olarak bunu hissettim ve yaşadım.☺️Barista benim yaşlarımda bir kızdı. Geçen hafta da kahvemi ısmarlamıştı, bugün yine yaptı biraz mahçubiyet hissetmedim değil doğrusu utanan bir yanımın hala olması yüzümün kızarması belki bu zamanda kaybetmediğim değerlerin ruhuma yine şükran duymamı sağlamıştı bir kahve sırasında neler hissettim yaşadım öyle duygu fırtınası zihimde de neler düşünüyorum işte neden buradayım sanıyorsunuz☺️ Ama mesele kahve değildi; enerjiydi.
İlk kez karşılaştığımızda eli ayağı birbirine dolanmıştı, o kadar yeniydi ki… Belliydi uzaktan bakmıştım sırada beklerken ona baktım, gülümsedim, “Nefes al,” der gibi biraz da kıyamayarak bakmıştım galiba. O da gülümsedi. Sonra basit gibi görünen ama bir duygu aktarımı da yapmış olduk aslında Basit ama çok gerçek bir andı bu.
O an kendimi hatırladım benden küçüktü belli 20 yaşlarında.. O toyluğumu, şaşkınlığımı hatırlattı, “ben nereye düştüm?” diyen bakışlarımı ilk kez o spor salonuna girdiğim halimi yaşamaya savaşan bir yanım vardı ruhum darbe alsada.. Kalabalıktan korksada haykıran ruhum..büyüdü tabi şekillenir insan kimi ya artı yönde ya da eksi yönde ben bunu olumlu açıdan yaşıyorum tevekkül etmek, dua, şükretmek Allaha inanmak evrene doğaya gibi☺️ Tam o sırada, karşımda oturan down sendromlu genç bir delikanlı dikkatimi çekti.
Kulaklığında müzik vardı, kimseye aldırmadan dans ediyordu. Gülümsedim, o da bana gülümsedi. Benim de kulaklığımdaydı müzik farkında olmadan birlikte dans etmiş olduk, farklı masalarda, aynı ruhta bir anlık o duygu enerji aktarimi.
O kadar saf bir enerjisi vardı ki… Dedim ki içimden: “Kötülüğü hiç bilmesin. Yaşatmasınlar, yaşamasın, bilmesin.” Çünkü o dünya, onun penceresinde öyle güzel görünüyordu ki…
Bir gülümsemenin, bir temiz ruhun varlığı yetiyordu umut olmaya.
Hem o barista kızın hem de bu delikanlının gülümsemesi bana bir şey hatırlattı:
‘İnci, dışarıda hala güzel ruhlar var.’
Derinlere bakmaktan hiç korkmayan, kılıfların değil kalplerin peşinden giden biri olarak o an şükrettim.
Sanki geçmişten biri bugünkü haime selam vermiş gibiydi.
O kızda, o delikanlıda evrenin bana verdiği mesajı hissettim:
“Bak, gör, şükret… Sağlıklısın, varsın, hissediyorsun.”
Kahvemi yudumlarken içimden “Belki de hayat tam da bu,” dedim.
Küçük ama anlamlı anlar.
Ruhu hassas, kalbi güzel insanların bir araya gelmesi…
Belki de o yüzden bu tür karşılaşmalar bana iyi geliyor. Bir spor öncesi yaşadığım anlardı ve o gün neler hissetmeme sebep oldu☺️
Çünkü bir kahve, bir gülümseme, bir sıcak enerji bile bazen karanlığı dağıtmaya yetiyor.
İyilik hala var.
Ve bazen sadece bir kahvenin kokusunda, bir tebessümün samimiyetinde saklı.
☕ Bugün Bir Kahveyle Başladı Her Şey was originally published in Türkiye Yayını on Medium, where people are continuing the conversation by highlighting and responding to this story.
